Η Ιστορία, ως κλάδος της Επιστήμης, θεραπεύεται από τους ακαδημαϊκούς ερευνητές, πανεπιστημιακούς και μη, με βάση κοινά αποδεκτούς κανόνες ηθικής, δεοντολογίας και πρακτικής. Όπως ακριβώς γίνεται (ή θα έπρεπε να γίνεται) σε όλες τις Επιστήμες.
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές, που η «ακαδημαϊκή αυθεντία» χρησιμοποιείται για να εξυπηρετήσει όχι την επιστημονική αλήθεια αλλά προσωπικές επιδιώξεις, εδραίωση ιδεοληψιών, καθώς και δόλια παραχάραξη, αλλοίωση και στρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας.
Συχνά, για την επίτευξη του στόχου, επιστρατεύονται και οργανωμένες, πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενες «δεξαμενές σκέψης», οι οποίες λειτουργούν ενισχυτικά της δήθεν «ακαδημαϊκής αυθεντίας».
Πώς, λοιπόν, μέσα σε αυτόν τον κατακλυσμό μπορεί να προσεγγιστεί η αληθινή Ελληνική Ιστορία;
Α. Με την μελέτη λίγων, άξιων και συχνά κατασυκοφαντημένων Ιστορικών του Ελληνικού Έθνους.
Β. Με καταφυγή στις Ιστορικές Πηγές. Σε απομνημονεύματα και μαρτυρίες, καταγραφές της μνήμης, παραδόσεις και λαϊκές αφηγήσεις, δημοτικά ποιήματα και τραγούδια, σε μοιρολόγια και μαντινάδες, ακόμη και σε μυθιστορήματα κρύβονται αυθεντικά στοιχεία ηρωισμού, αυταπάρνησης, θυσίας, αρετής, αγιότητας, αλλά και προδοσίας. Εκεί βρίσκεται η Εθνική Συλλογική Μνήμη. Ατόφια. Ανεπεξέργαστη και αμόλυντη.

Ανώνυμος Έλλην